Waar ligt de grens van de moderne claimcultuur?
Toen de voorouders van Hendrik jaren geleden struikelden over hun eigen benen gebeurde er het volgende: ze stonden op, keken als eerste of ze op die paar schaafwonden na nog verwondingen hadden, verklaarden zichzelf stom en liepen met een beetje pijn verder. Als Hendrik tegenwoordig zelf struikelt dan kijkt hij eerst of het wegdek waarop hij struikelde wel in goede staat is, wie de eigenaar ervan is en waar hij zijn schade kan verhalen, alvorens te kijken of hij zelf gewond is geraakt. Hendrik is het voorbeeld van de moderne claimcultuur.
In de wet staat als uitgangspunt dat ieder zijn eigen schade dient te dragen, tenzij… Die tenzij zag volgens de wetgever op een situatie waarin het duidelijk is dat een ander mogelijk een rol heeft gehad in het ontstaan van de schade. Het wettelijke uitgangspunt vermoedt het bestaan van eigen verantwoordelijkheid, iets dat tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend lijkt te zijn. ‘Het is mijn eigen domme schuld’, lijkt lastig toe te geven door iemand die tegenwoordig geconfronteerd wordt met schade.
Het bekendste voorbeeld uit Amerika, een land dat gelukkig een nog grotere claimcultuur kent dan wij is de miljoenen die de eigenaar van een kat kreeg uitgekeerd, nadat hij zijn huisdier in de magnetron had willen drogen, hetgeen uiteraard het einde van de kat inluidde. De schadevergoeding werd toegekend omdat de fabrikant niet zou hebben vermeld dat het apparaat niet geschikt is voor het drogen van katten.
Deze week kwam wederom een absurd voorbeeld in het nieuws, dit keer uit Engeland. Een man klaagt daar een supermarkt aan voor de brandwonden die hij heeft opgelopen. Hij had namelijk het absurde idee opgevat om seks met een al te hete lasagne te hebben, met de brandwonden tot gevolg. Buiten het feit dat hiermee vaststaat dat de mens tot hele vreemde dingen in staat is, moet hierbij gelijk de vraag worden gesteld of het gebrek aan eigen verantwoordelijkheid tegenwoordig inhoudt dat de grootste dwaas als eerste schadevergoeding krijgt toegekend.
Volgt men deze lijn ook in ons land, hetgeen niet te hopen is, dan voorzie ik dat er binnenkort geen fabrikanten van magnetrons meer bestaan en ook geen kassameisjes die lasagne verkopen in de supermarkt. Het lijkt leuk om in een land te leven waarin miljoenen aan schadevergoedingen worden uitgekeerd voor de grootste dwalingen van de mens, maar beseft daarbij dat dit ook een keerzijde kent: u kunt ook geconfronteerd worden met absurde claims, waardoor er een cultuur ontstaat die gekenmerkt wordt door het lopen op eieren, om maar vooral geen schade aan een ander te berokkenen.
Begrijpt u het bovenstaande niet verkeerd, natuurlijk kan het voorkomen dat u geconfronteerd wordt met schade veroorzaakt door een ander. Indien het een serieus te nemen zaak betreft dan bent u van harte welkom bij KBW Advocaten op de Dorpsstraat 43 te Schinnen. Past u dan wel op als u ons kantoorpand betreedt!